سی و هشتمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی را در حالی پشت سر می گذاریم که قرار بود سفره خانواده بهتر از گذشته باشد به آزادی بیان و آزادی قلم ارج نهاده شود قوانین برای تمام اقشار جامعه یکسان شود معضلات اجتماعی همچون اعتیاد و روسپی گری و بیکاری جوانان از بین برود و ایران و ایرانی سربلند تر از گذشته در جهان زندگی کند و انسان به شان و مقام انسانیت برسد آیا این همان شان مقامی است که برای مرد و زن ایرانی در نظر گرفته و بدان وعده داده شده بود؟ نتیجه این همه سال تلاش برای سرزمینمان ثمره ای جز از بین رفتن طبقه ی متوسط و تبدیل شدن بیش از 80% مردم به زیر خط فقر و فرار نخبگان و مغزها و فساد در دستگاهای اداری و پایین آـمدن سن فحشا و اعتیاد و بالا رفتن آمار طلاق خودکشی جوانان و پر شدن زندانها از زندانی سیاسی و عقیدتی نبود
و این تمام فهم توده ی مردمان از آنچه شان انسانی و ثروت ملی نامیده میشد هست و بی گمان که نا آگاهی و بی تفاوتی پایان تاریخ یک کشور است .
تو ای جاودان نام ایران من تو ای گشته در خون خاک وطن
کجایند آن سواران نیک نام تو کجایند آن بابک و نادر و آریو
چه کردند با تو ای مام وطن که گشتی چنین خوار ای هموطن
مگر با تو آن پیر دستبند نبود به گرز و به دانش سرشته نبود
اگر همدمت نیست فر ایزدی که گشتی چنین خوار با دین کژی
چرا تاختند بر تو ای پاک نهاد شیر مادر برامان پاک مباد
روز بهی شب شد آسمان تیره گشت بر آن قادسیه دلم باز شکست
تو ای خاک زر خیز من تو ای طوطیای مه پاره ایران من
بلند شو از آن خواب سستی که گشتند همه پیرو کاهلی و مستی
همه جسم و جانم فدای تو باد همه آسایشم با هماد تو باد
تهران زندان اوین , بيانيه ى وحيد نصيرى صيادى ٢١ بهمن ماه
